Εκτός των Τειχών

Μια σειρά από ανοίγματα στα τείχη πρόσφεραν άμεση πρόσβαση στις περιοχές εκτός των τειχών, η σημασία των οποίων αυξανόταν σημαντικά. Το πρώτο άνοιγμα έγινε το 1879 στην Πύλη Πάφου. Το πιο ξακουσμένο άνοιγμα με μια ξύλινη γέφυρα στο τέρμα της οδού Λήδρας, το άνοιγμα Λεμεσού ή Χατζησάββα, που τώρα ονομάζεται Πλατεία Ελευθερίας, ένωσε την πόλη με τα κυβερνητικά γραφεία το 1882. Τον Iούνιο του ίδιου χρόνου, τα δημοτικά όρια επεκτάθηκαν σε «κύκλο ακτίνας 500 υάρδων γύρω από τους προμαχώνες που προεξείχαν από τα τείχη». Το 1931 δημιουργήθηκε ένα ακόμα άνοιγμα στην Πύλη της Κερύνειας, αφού ένα από τα πρώτα λεωφορεία της Λευκωσίας ήταν πολύ ψηλό για να περάσει από την υπάρχουσα πύλη. Πολλά άλλα ανοίγματα ακολούθησαν.

Κατά την ευημερούσα δεκαετία του 1920 κτίστηκαν πολλές όμορφες επαύλεις στους κύριους δρόμους εκτός της παλιάς πόλης κοντά στις κατοικίες των αποικιοκρατών που ήταν ήδη στην περιοχή. Μετά τον πόλεμο τα χωριά γύρω από τη Λευκωσία άρχισαν να επεκτείνονται και μέχρι το 1958 συνενώθηκαν με το κέντρο της πόλης. Μόνο ο Στρόβολος και η Αγλαντζιά διατήρησαν χωριστό καθεστώς, κυρίως γιατί μεταξύ της Λευκωσίας και αυτών των δύο χωριών υπήρχε μεγάλη έκταση κυβερνητικής γης η οποία τα χώριζε. Σε αυτή την περίοδο στη παλιά πόλη συγκεντρώθηκαν κυρίως καταστήματα και εργαστήρια και σ΄αυτή την περιοχή οι κάτοικοι προέρχοντο από τις χαμηλά αμειβόμενες τάξεις. Οι γέροντες προτιμούσαν να παραμείνουν στην παλιά πόλη ενώ έκτιζαν σπίτια για τις κόρες τους έξω από αυτήν.