Το 1878 ένας αμαξόδρομος, ο μοναδικός στο νησί, ένωνε την πρωτεύουσα με το προξενικό λιμάνι της Λάρνακας. Το οδικό σύστημα σταδιακά επεκτείνετο, αλλά, υποζύγια και κάρα που τα τραβούσαν άλογα συνέχισαν να χρησιμοποιούνται για τις μεταφορές και στον 20ο αιώνα. Η πλατεία Ασμάλτι τη δεκαετία του 1930 αποτελούσε το χώρο εκκίνησης όχι μόνο των καραβανιών από καμήλες, αλλά και των δημόσιων λεωφορείων. Ο κυβερνητικός σιδηρόδρομος άρχισε να λειτουργεί για το κοινό το 1905 με αργά τρένα που σταματούσαν σε κάθε χωριό.

Παρόλα αυτά ήταν ένα σημαντικό επίτευγμα για τις συγκοινωνίες μεταξύ του νεοκατασκευασμένου λιμανιού της Αμμοχώστου και της πρωτεύουσας. Σταμάτησε όμως να λειτουργεί το 1951 αφού δεν μπορούσε να συναγωνιστεί το αυτοκίνητο. Η άφιξη του ποδηλάτου το 1890 θεωρήθηκε αρχικά μια επικίνδυνη πολυτέλεια. Με τη βελτίωση των δρόμων και τη μείωση της τιμής τους, τα δίκυκλα άρχισαν να γίνονται ένα πολύ κοινό θέαμα στην πόλη. Η δασκάλα Νάφια Μιχαηλίδη ήταν η πρώτη γυναίκα που οδήγησε ποδήλατο και πολλά μάτια την κοίταζαν με δυσπιστία. Στη δεκαετία του 1950 τα ιδιωτικά αυτοκίνητα και οι γυναίκες οδηγοί ήταν πλέον ένα σύνηθες φαινόμενο, αλλά υπήρχαν ακόμα γαϊδούρια και καμήλες στους δρόμους της πόλης. Το διεθνές αεροδρόμιο της Λευκωσίας λειτούργησε το 1947 στο χώρο που βρίσκεται σήμερα και ένωνε την πρωτεύουσα πιο άμεσα με τον έξω κόσμο.